సూర్యగ్రహ జననం ఆరవ భాగము
బాలసూర్యుడు ఆరోగ్యంగా పెరుగుతూ , రోజు రోజుకీ అదితి కశ్యపుల ఆనందాన్ని పెంచుతూ పెద్దవాడవుతున్నాడు.
వినతా , కద్రువా , దితీ , దనూ – మొదలైన అదితి చెల్లెళ్ళు బాల సూర్యుణ్ణి నేల మీద ఉండనివ్వడం లేదు. దిగే చంకా , ఎక్కే చంకా అయిపోయింది బాలసూర్యుడి పని !
బాలసూర్యుడు బోర్లా పడ్డాడు… పాకుతున్నాడు… దోగాడుతున్నాడు. బాలసూర్యుడు ఆశ్రమంలో కదిలితే , ఏదో మసక వెలుతురు తనతో బాటు కదలాడుతున్న అనుభూతి కలుగుతోంది అందరికీ. బాలసూర్యుడు రాగానే , అప్పటిదాకా అక్కడ వున్న వెలుతురు , వత్తి ఎగదోసిన దీపం కాంతిలా పెరుగుతున్నట్టునిపిస్తోంది. తల్లిదండ్రులకూ పినతల్లులకు అదితి అరుగుమీద కూర్చుని పూల మాలికలు అల్లుతోంది. “అక్కా అదితీ ! అక్కా” అంటూ కంగారుగా వచ్చింది సింహిక , ఆమె చేతుల్లో బాలాదిత్యుడున్నాడు. “అబ్బ ఎంత వేడిగా ఉందో వీడి వొళ్ళు ! ఇందమ్మా ! తీసుకో ! నా వల్ల కాదు ! అంటూ సింహిక బాలాదిత్యుడ్ని అదితి చేతుల్లోకి విసిరినంత పని చేసింది.
“అంత వేడిగా లేదు. సింహికా !” బాలుణ్ని తాకిచూస్తూ అంది అదితి. “ఏమో తల్లీ… నా చేతులేమో మండి పోతున్నాయి !” అంది సింహిక అరచేతుల్ని చూసుకుంటూ.
కశ్యపుడు వచ్చాడు. బాలాదిత్యుడిని ముట్టుకుని చూశాడు.
“వేడిగానే ఉంది , అదితీ ! జ్వరం వచ్చినట్టుంది. పసివాడికి !” అంటూ కొడుకుని తీసుకుని ఆశ్రమంలోకి నడిచాడు.
అదితి ఆయన వెనకే వెళ్ళింది.
నాలుగు రోజులు గడిచాయి. శరీరం వేడిగా వున్నా కూడా బాలసూర్యుడు ఆడుకుంటూనే వున్నాడు.
“ఇదేదో మొండి అనారోగ్యమే , అదితి. ఏం చేద్దాం ?” అయిదో రోజు ఉదయం సూర్యుడి శరీరాన్ని తాకి చూసిన కశ్యపుడు అన్నాడు.
అదితి కళ్ళల్లో ఆందోళన స్పష్టంగా కస్తోంది. “నాకు… భయంగా వుంది , స్వామీ….” అందామె విచారంగా. “నాధా ! నారదముని మీ కోసం వచ్చారు !” అంది వినత అక్కడికి వస్తూ..
కశ్యపుడు ఆశ్రమం వెలుపలికి నడిచాడు. ఎదురుగా నిలుచున్న నారద మహర్షికి నమస్కరించాడు. “నారాయణ! నారాయణ! ” నారదుడు దీవిస్తూ అన్నాడు..
“దయ చేయండి !” అరుగునూ , అరుగు మీదున్న దర్భాసనాన్నీ చూపిస్తూ ఆహ్వానించాడు కశ్యపుడు. “రాకరాక వచ్చారు ! చిన్నవాడి నామకరణ సందర్భంలో వచ్చారు. మళ్ళీ ఇంత కాలానికి వచ్చారు.”
“బాలసూర్యుడు బాగున్నాడు కద !” నారదుడు ప్రశ్నించాడు.
“ఈ మధ్య ఉష్ణాధిక్యతతో బాధ పడుతున్నాడు ! మాకు కొంచెం ఆందోళనగానే ఉంది !” కశ్యపుడు సమాధానం చెప్పాడు.
“అలాగా ? పదండి… చూద్దాం !” నారదుడు అరుగుమీంచి లేస్తూ అన్నాడు. కశ్యపుడు ఆశ్రమంలోనికి దారి తీశాడు. ఇద్దరూ లోపలి కక్ష్యలోకి వెళ్ళారు. బాలసూర్యుడు అంతటా కలయదిరుగుతూ ఆడుకుంటున్నాడు. అదితి లేచి నారదుడికి ప్రణామం చేసింది.
“ఇక్కడ ఏదో కాంతి సంచరిస్తున్నట్టుంది !” నారదుడు బాలసూర్యుణ్ణి చూస్తూన్నాడు.
“పుట్టినప్పట్నుంచీ అంతే , మహర్షీ ! పసివాడి చుట్టూ పసిడి కాంతులు పల్చగా కనపడుతూ ఉంటాయి.” కశ్యపుడు బాలసూర్యుణ్ణి ఎత్తుకొని , నారదుడికి అందించాడు. “చూడండి ! శరీరం కాలిపోతోంది.”
“నారాయణ ! నారాయణ !” అంటూ నారదుడు బాలసూర్యుణ్ని ఎత్తుకుని , పరమానందంతో చిన్నారి మొహంలోకి చూస్తూ ఉండిపోయాడు.
“మహర్షీ…!” బాలకుడి స్పర్శతో స్పందించకుండా చిరునవ్వు నవ్వుతున్న నాదరుడి వాలకానికి ఆశ్చర్యపోతున్న కశ్యపుడు అన్నాడు. “అలా ఆశ్రమం ముందు కూర్చుందాం !” అంటూ నారదుడు బాలసూర్యుణ్ణి ఎత్తుకుని అవతలకి నడిచాడు. అదితి , కశ్యపుడు అనుసరించారు.
బాలుణ్ణి ఒడిలో కూర్చోబెట్టుకొని , అరుగు మీద కూర్చున్న నారదుడు ఆ దంపతుల వైపు చిరునవ్వుతో చూశాడు. “బాగుంది ! అయితే జన్మించిన నాటినుంచీ మన బాలసూర్యుడు లీలగా కాంతిని ప్రసరిస్తున్నాడన్నమాట !”
“పాపడు పెరిగే కొద్దీ ఆ వెలుగూ పెరుగుతూ వస్తోంది మునీంద్రా !” అదితి బాలుణ్ణి చూస్తూ అంది.
నారదుడు చిన్నగా నవ్వాడు. “బాగుంది తల్లీ ! వెలుగు ఆయన సహజ లక్షణం కదా !!
“అదే అనుకున్నాం మేమంతా !” కశ్యపుడు వినయంగా అన్నాడు.
“నారాయణ ! నారాయణ! వెలుగునేమో బాలకుని సహజ లక్షణంగా భావించి స్వీకరించారు. బాగానే ఉంది ! అలాగే వెలుగుతో పాటు ఆయనగారి వేడిమినీ స్వీకరించాలి కదా? “మహర్షీ !” కశ్యపుడు ఆశ్చర్యంగా అన్నాడు.
“ఔను కశ్యపా ! వెలుతురులాగే , వేడిమి కూడా బాలసూర్యుడి సహజ లక్షణం !”
“అలాగా !” కశ్యపుడు ఆశ్చర్యపోతూ అన్నాడు. “ఔను కదా ! అదితీ , నేనూ ఇద్దరం అలా ఆలోచించలేకపోయాం ! ఆందోళనలో మునిగిపోయాం !”
“సంతానం పట్ల ఉన్న వాత్సల్యం ఆలోచనా శక్తిని మాయలో కప్పివేసింది !” నారదుడు నవ్వుతూ అన్నాడు అదితి వైపు చూస్తూ. అదితి కళ్లు చెమ్మగిల్లాయి. “వేడి స్పర్శతో భయపడిపోయాను స్వామీ !”
“తల్లీ ! లోకాలకు వెలుగునూ , వేడిమినీ అందించే వేలుపు నీ బిడ్డగా , నీ ఒడిలో ఆడుతున్నాడు. మరిచిపోయావా ?” నారదుడు చిరునవ్వుతో ప్రశ్నించాడు.
“మీ రాకతో నాలుగు రోజులుగా నన్ను కలిచివేసిన ఆందోళన దూరమైంది ,” అదితి నమస్కరిస్తూ అంది.
నారదుడు బాలసూర్యుణ్ణి అదితికి అందించాడు. అదితి లోనికి వెళ్లింది.
“కశ్యపా ! సకాలంలో బాలసూర్యుడికి విద్యాభ్యాసం ప్రారంభించు ! నాలుగు వేదాలతో పాటు నీవు నేర్చిన సకల శాస్త్రాలు సూర్యునికి బోధించు. సూర్యుడు నీ అధ్యాపకత్వంలో సకల విద్యాపారంగతుడు కావాలి !” అన్నాడు నారదుడు.
“తమ ఆజ్ఞ !” కశ్యపుడు వినయంగా అన్నాడు. “అదితేయులకూ , దైత్యులకూ , దానవులకూ , ఇతర పుత్రులకూ నా విద్య సంపూర్ణంగా నేర్పలేకపోయాను. సూర్యుణ్ణి సకల శాస్త్ర విశారదుణ్ణి చేస్తాను.”
“మంచిది ! విద్యార్జనలో , విద్యలో , విద్యాబోధనలో సూర్యుడు నిన్ను మించిపోవాలి సుమా !” నారదుడు నవ్వుతూ అన్నాడు..
“నా కోరికా అదే ! తనయుడు తనను మించినవాడుగా ఎదగాలి అన్న ఆశ తండ్రిలో సహజంగా జన్మిస్తుంది మునీంద్రా !”
“ఔను ! అది పితృ సహజమైన ఆశ !” నారదుడు నవ్వుతూ అన్నాడు..
కశ్యపుడు బరువుగా నిట్టూర్చాడు.
“మమ్మల్ని వదిలి వెళ్ళిపోయి దేవ , రాక్షస సామ్రాజ్యాలు స్థాపించుకున్న నా పుత్రుల విషయంలో తండ్రిగా నా కర్తవ్యాన్ని నిర్వర్తించ లేకపోయాను…”
“నారాయణ ! నారాయణ! ” నారదుడు తేలిగ్గా అన్నాడు. “అది ఆ విధి సంకల్పం కశ్యపా ! కలిసి మెలిసి ఉండలేకపోయినప్పటికీ , గర్భ శత్రువులుగా ఉన్నప్పటికీ , నీ పుత్రులైన దేవ , రాక్షసులు ఎవరికి వారు వివాహాలు చేసుకొని వైభవంతో జీవిస్తున్నారు. ఎవ్వరికీ ఏ లోటూ లేదు !”.
“వాళ్ళకు మీ దర్శనం అనుగ్రహించారా , ఇటీవల ?” కశ్యపుడు ఉత్సాహంగా అడిగాడు.
“నా వ్యాపకం నిత్య సంచారం కదా ! విషయ సేకరణ లేకపోతే సంచారం సారహీనంగా ఉంటుంది. విషయం కావాలంటే , వైరి బృందాలను తక్కువ వ్యవధానంలో కలుస్తూ ఉండాల్సిందే. నిజం చెప్పాలంటే నా సంచారం , దేవ దానవ సామ్రాజ్యాల మధ్యే అధికంగా ఉంటుంది !”
“అది వాళ్ళ అదృష్టం ! దితిజులనూ , దనుజులనూ వారి సోదరులనూ కొంచెం కనిపెట్టి ఉండండి ,” కశ్యపుడు అర్థిస్తున్నట్లు అన్నాడు. “నారాయణ ! నారాయణ ! అందుకు ఈ నారదుడు చాలడు !” నారదుడు చిరునవ్వుతో అన్నాడు.
“వాళ్ళను వాళ్ళే కనిపెట్టుకుంటారు.”
కశ్యపుడు మౌనంగా చూశాడు.
“కశ్యపా ! శ్రీమహావిష్ణువు దక్షిణ నేత్రంలో ఉండే సూక్ష్మ సూర్యుడు , నీ పుత్రుడుగా అవతరించాడు. తల్లిదండ్రులకు నిత్య సంతోషం కలిగించే కుమార సూర్యుని ఆలనలో , పాలనలో నిమగ్నుడై ఆనందం అనుభవించు. వేయిమంది అయోగ్యులకు విద్య నేర్పడం కన్నా , ఒకే ఒక్క యోగ్యునికి విద్యాబుద్ధులు నేర్పడం మంచింది. చెప్పానుగా ! సూర్యుణ్ణి సకల విద్యా పారంగతుణ్ణి చేయి !”
కశ్యపుడు అలాగే అన్నట్లు తలవంచి నమస్కరించాడు.
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹